Μία διαφορετική προσέγγιση της ιδέας του θανάτου., Αγαμεμνων Πορφυρογεννητος, Ph.D.

     Αλλη μια αριστερο-εγκεφαλικη αντιληψη ειναι ο φοβος το ανθρωπου για τον θανατο. Αυτος ο φοβος  προερχεται απο μια λανθασμενη, κοινωνικα διαμορφωμενη ιδεα, οτι ο θανατος δρα ως μια μηδενιστικη δυναμη η οποια απλα και μονο επιφερει το οριστικο τελος μιας ανθρωπινης υπαρξης. Μια πιο εξελιγμενη, δεξιο-εγκεφαλικη προσεγγιση του θανατου ειναι αυτη η οποια βασιζεται στο κοσμικο αξιωμα οτι η ανθρωπινη ζωη, οπως και ολες οι ζωες των εμβιων οντων, ειναι ενεργειακες μετουσιωσεις του αδιανοητου Συμπαντος.

     Μεσω μιας τετοιας θεωρησης, στην πραγματικοτητα δεν ειμαστε απλα ανθρωποι ξεχωριστοι απο το Συμπαν, αλλα το ιδιο το Συμπαν προσωποποιημενο, οπου σκοπος της ζωης μας ειναι να εξελιξουμε μεσω των εμπειρων μας την ιδια μας την ουσια, δηλαδη το ιδιο το Συμπαν. Ο θανατος ειναι η επιστροφη που ασυνειδητα, σε γονιδιακο επιπεδο, ολοι οι ανθρωποι επιζητητουν, την επιστροφη στην πραγματικη ουσια τους, στο Συμπαν.

      Με τον θανατο του, ο ανθρωπος επιτελει τον σκοπο της υπαρξης του, παραδιδοντας ολες τις συσσωρευμενες εμπειριες της ζωης του πισω στη Μανα του, το Αδιανοητο Συμπαν, ωστε να συμβαλλει (εστω και απειροελαχιστα) στην εξελιξη του ιδιου του Συμπαντος ως ζωντανος οργανισμος και οντοτητα που πραγματικα ειναι.

      Υπο ενα τετοιο πρισμα ο θανατος ενος προσωπου με το οποιο εχουμε συνδεθει συναισθηματικα αποκτα μια διαφορετικη χροια, η οποια καλλιστα μπορει να συμβαλλει στη μειωση της συναισθηματικης απωλειας που μπορει να νιωθουμε.